Interview
Interviews met deskundigen op verschillende gebieden binnen en buiten de Protestantse Kerk.
God maakt zich bekend als de God ‘die is, die was en die komt’. In de wekelijkse kerkdiensten in woonzorgcentrum 'De Wartburg' in Utrecht komen verleden, heden en toekomst dan ook samen.
Kersten Storch is geestelijk verzorger in het, van oorsprong lutherse, woonzorgcentrum ‘De Wartburg’ in Utrecht. Ze begeleidt de bewoners die hier - meestal - hun laatste levensfase doorbrengen.
“In persoonlijke gesprekken met de bewoners gaat het veel over hun levensverhaal, maar ze leven niet per se in het verleden. Ze zijn vooral bezig met het heden en het hier, en ook de toekomst speelt wel degelijk een rol. Ze leven in hun laatste levensfase en daar zijn ze zich bewust van.”
Ook in gesprekskringen komt de toekomst vaak ter sprake. “Bewoners zeggen: hoe ouder we worden, hoe meer vraagtekens we zetten bij het geloof. Klopt het allemaal wel? En is er een hemel en zo ja, hoe ziet die er dan uit? Het zijn boeiende gesprekken. In de laatste levensfase is het geloof vaak heel puur. Geloven is dan ook vertrouwen: we zullen het wel zien. En verlangen: dat het goed wordt. Dat er een weerzien zal zijn met dierbaren.”
Opgetild worden
In de wekelijkse kerkdienst legt Kersten Storch voortdurend de relatie met ‘het heden en het hier’. “We maken hier ook van alles mee, zoals laatst de schietpartij op het 24 Oktoberplein. Dat was zelfs heel dichtbij. ‘Waarom laat God dit gebeuren?’ is dan de vraag die bij veel bewoners leeft. Ik maak dat expliciet in de viering. Ik lees de bijbelteksten voor de zondag met die vraag in het achterhoofd. De kerkdienst is dus altijd ‘contextueel’, maar wel in het kader van een vaste liturgie. Dat is duidelijk voor de bewoners. Ze ervaren dat ook als fijn. Ze zeggen bijvoorbeeld: op zondagochtend word ik even opgetild uit het alledaagse. Mensen willen geen herhaling van wat ze door de week al horen. In de kerkdienst is een andere taal, zijn er andere vormen, en wordt - heel belangrijk - gezongen. Het zet op andere gedachten.”
De Aanwezige
God die is, die was en die komt, hoe leeft dat in het woonzorgcentrum? “De bewoners vinden wel dat alles anders is geworden. De wereld is veranderd, niets lijkt meer vast te staan. En ook de plaats van God is voor veel mensen een heel andere geworden. De vraag is dan: blijft God dezelfde? Ik benadruk altijd dat God degene is die meegaat, die meebeweegt, die trouw blijft in alle veranderingen. Hij is de Aanwezige. Als we een God verwachten die alles goed maakt, maar zelf op afstand blijft, dan kunnen we alleen teleurgesteld worden. De God die wij in Jezus Christus kunnen ontmoeten, is op weg naar Jeruzalem, waar hij verraden en bespot, gemarteld en gedood wordt. Hij is de God die aan het kruis hangt, die lijden en dood niet ontloopt.”
Glimp
“Ik breng iets wat veel kan betekenen voor mensen. Dat verzin ik niet zelf, dat geef ik door, zo ervaar ik dat. En ik krijg zo veel terug! Momenten van echte herkenning, van diep begrip. In een gesprek, of in een aanraking. Of in een stralende lach van een dementerende vrouw die me herkent. Voor mij is dat een glimp van het Koninkrijk.”
