Protestants Perspectief
Reflecties van scriba en preses bij actualiteiten in kerk & samenleving.
Soms hoor je het kerkrentmeesters zeggen: ’Ik ben niet zo van de geloofsgesprekken en het inhoudelijke werk van de kerk. Laat mij de financiën maar doen.’ Natuurlijk, het is belangrijk dat mensen hun gaven kunnen inzetten voor de kerk en dan is het goed je bewust te zijn van je eigen kracht.
Tegelijk vraagt juist het geldbeheer om veel inhoud en geloof. Jezus spreekt meer over geld dan over veel andere kwesties. Denk maar aan zijn uitspraken over de mammon, die we niet kunnen en mogen eren als we God dienen. De zorg voor de financiën is een bij uitstek geestelijke taak.
Appeltje voor de dorst
Diaconieën en kerkvoogdijen hebben soms een groot vermogen. Dat vermogen is ontstaan in een lange traditie van mensen die geïnvesteerd hebben in geld en goed. Er wordt daarom zorgvuldig mee omgegaan. Van de rente worden onderhoudskosten of salarissen betaald of aangevuld. Het geld wordt niet zomaar uitgegeven, het is ook een appeltje voor de dorst. Tegelijk kun je je afvragen wat er aan de hand is als er geen of beperkt mensen en activiteiten zijn maar er nog wel veel geld is. Is dat de bedoeling? Is de dorst niet nú? Dat is precies de reden dat de synode een appèl liet uitgaan naar deze gemeenten: zet dat vermogen in. Dat kan in de eigen gemeente, door bijvoorbeeld een extra werker in te zetten of een broodnodige verbetering van je huisvesting te realiseren. Of door geld in te zetten om van betekenis te zijn voor je directe omgeving en de jonge mensen als die er zijn. Als het niet nodig is voor jezelf, zoek dan naar mogelijkheden om initiatieven in je omgeving of verder weg te steunen. Uiteraard kan de synode of de landelijke kerk niet dwingen, de plaatselijke gemeente beslist zelf en maakt zelf haar beleid. Maar de oproep is helder.
Warme contacten
Een goed voorbeeld van een verbinding buiten de eigen plek is de Andreaskerk in Putten, die jarenlang de kinderwinkel in Den Haag ondersteunde. De kinderwinkel is een plek waar kinderen in het kansarme Haagse Moerwijk terecht kunnen. Voor activiteiten en spellen, voor verhalen over God en mensen. De Andreaskerk bood deze kinderen eens per jaar een speldag aan in Putten, op kosten van de kerk. Wát een belevenis voor deze kinderen, die anders niet op vakantie konden!
Een ander voorbeeld komt van grote steden als Den Haag en Amsterdam, waar het grote geld wordt ingezet om nieuwe initiatieven in de stad vanuit de eigen gemeente te ondersteunen. Amsterdam kende een ‘Durffonds’. De naam zegt het al: wie iets ‘durft’ kan een plan inleveren en subsidie krijgen vanuit een pot die gevuld was door de verkoop van een gebouw.
Vanuit de synode klinkt nu de oproep om dit soort voorbeelden na te volgen, hetzij voor de eigen gemeente en directe omgeving, hetzij voor plaatsen en initiatieven verder weg. Voor de verbindingen buiten de eigen gemeenteEr wordt wordt gezocht naar wegen om rijkere gemeenten en inspirerende mogelijkheden met elkaar te verbinden. Het gaat om ‘warme’ contacten. Adopteer bijvoorbeeld een pioniersplek of zoek naar mogelijkheden om in de eigen regio armlastige maar vitale gemeenten te ondersteunen.
Meer dan nodig
Het zijn spannende tijden. De tijd dat iedere gemeente alleen maar kijkt naar de eigen kring is voorbij. We hebben elkaar meer dan nodig. Investeren vraagt om geloofsmoed. Niet iedere investering levert zonder meer iets op op de lange termijn. Succes is niet verzekerd, maar de inzet is wél nodig en we bidden daarbij om zegen. De synode doet een oproep om gelovig te investeren. Niet in de blinde, wel met verstand, maar dan ook dóen. Jezus riep ons immers op onze talenten te gebruiken en niet in de grond te stoppen. Dat biedt ruimte voor nieuwe mogelijkheden en het helpt de kerk om in gezamenlijkheid naar de toekomst te kijken en inspiratie te delen. Op hoop van zegen.
