Scriba ds. René de Reuver gaat voor het eerst op bezoek bij het AZC naast het dienstencentrum. "De buren van het AZC bepalen me bij de uitdaging om elkaars naasten te zijn. Wij van hen en zij van ons."
Beter een goede buur dan een verre vriend. Vriendschap kent geen grenzen. Vriendschap overbrugt afstand en tijd. Zeker, alleen onderschat de waarde van een goede buur niet. Een verre vriend neemt het pakketje, dat voor mij is bestemd, niet aan. Ik kan hem niet vragen op mijn huisdier te passen als ik een paar dagen weg ben. Met mijn buren leef ik dagelijks.
In de afgelopen twee jaar heb ik als scriba diverse verre vrienden ontmoet. Vrij kort na mijn start was ik te gast bij verre Griekse vrienden. Op Lesbos en in Athene trekken zij zich het lot van asielzoekers aan. Vorige jaar bezocht ik verre protestantse vrienden in Libanon. Zij zetten zich met hart en ziel in voor Syrische kindvluchtelingen. Vrienden zijn belangrijk. Ze verrijken je leven. Je deelt elkaars vreugde en zorg.
Kort geleden was ik te gast bij onze buren in het asielzoekerscentrum (AZC). Dagelijks passeer ik dit AZC. Nog nooit was ik er binnen geweest. Vele asielzoekers heb ik ontmoet, op Lesbos, in Libanon, in Groningen en Amsterdam. Zo niet mijn asielzoekende buren. Een bezoek aan naaste buren blijkt moeilijker te organiseren dan aan verre vrienden…
In Lesbos zag ik de struggle van asielzoekers aan de grens van Europa. In het AZC naast ons zag ik hoe het hen, een heel stuk verder in de procedure, vergaat.
Stichting De Vrolijkheid had mij uitgenodigd om kennis te maken met het werk dat zij doen in 26 AZC’s. We werden rondgeleid door Ammar Issam, een van de ‘bewoners’ van het AZC. De vergelijking met ons kantoor drong zich op. Van buiten eenzelfde mooi gebouw. Van binnen lange gepleisterde muren met deuren naar kamertjes. Trots vertelde Ammar dat hij samen met medebewoners muren beschildert om zo een beetje kleur en leven in huis te brengen. En passant vertelde hij ook dat een man hier al achttien jaar woont. Even lang dus als wij in het dienstencentrum!
Na de rondleiding volgde een muziekavond. Elke week verzorgt De Vrolijkheid zo’n avond voor kinderen en jongeren. De zorg van de vrijwilligers voor de bezoekers raakte me. Evenals de professionaliteit waarmee Jonas Bisquert kinderen en tieners liet zingen en met hen muziek maakte. Randa Awad, een Palestijnse moeder uit Damascus, vertelde een verhaal over haar stad waar de dood rondwaart. Vanwege de Ramadan werd de avond afgesloten met een Iftarmaaltijd. Bewoners hadden voor eten gezorgd. Iedereen werd uitgenodigd mee te eten.
Deze avond besefte ik hoe belangrijk goede buren zijn. Met hen deel je de straat. Je bent, letterlijk, elkaars naasten. De buren van het AZC bepaalden me bij de uitdaging om elkaars naasten te zijn. Wij van hen en zij van ons.
Vaak zijn we als kerk druk met de grote vragen van vluchtelingen, migratie en asiel. Het bezoek riep bij mij de vraag op of we ook een goede buur zijn van de bewoners van het AZC? Onwillekeurig moest ik denken aan die scherpe gelijkenis van Jezus over naaste zijn. De priester en de leviet uit het verhaal waren misschien wel op weg naar de tempel om te overleggen over een grote actie voor vluchtelingen. Nam dit hen zo in beslag dat ze geen tijd en oog hadden voor die ene man naast hen op de weg...
Ervaren de bewoners van het AZC ons als kerk als goede buur? Zij wij elkaars naasten?
Een goede buur ziet scherper of ik naaste ben dan mijn verre vriend.
- Scriba ds. René de Reuver
Lees ook:
