Wie zijn onze voorgangers?

Ze wil graag samen met andere geloofsgemeenschappen in de wijk iets voor de wijk betekenen. Ambulant predikant Yvonne Schoonhoven (1967) vindt dat we er als kerk moeten zijn voor de wereld. “We worden kleiner, maar onze toekomst ligt in de buurt.”

Ds. Wilma Hartogsveld (1967) ervaart haar roeping als ‘weerbarstig’. "Dominee zijn is niet zomaar een beroep. Het is meer dan mijn werk en ik voel me heel verantwoordelijk. Op mijn meest slechte dagen denk ik: ik ben opgeleid tot kapitein op een zinkend schip. Op mijn goede dagen denk ik: het is het mooiste beroep wat er is. Het is uitdagend, geeft veel vrijheid en vaak ook voldoening."

Tijdens zijn studie bedrijfskunde kreeg hij de roeping om predikant te worden. Christiaan Olie (1974) wil zijn waar de nood is: “Het evangelie is niet alleen voor de eigen kerkelijke club, maar ook voor mensen die er in de samenleving uit liggen.”

Samen met zijn vrouw runde hij een winkel op Urk, maar na een ziekbed gooide hij het roer om. Jongerenpastor Sjoerd Bakker (1982) werkt op Urk, en is graag creatief bezig rond het evangelie. "Het is mooi dat ik binnen mag komen met Gods boodschap.”

Werken in de kerk ervaart ds. Esmeralda Mandemaker-Dieleman (1978) als een zegen en een voorrecht. Ze vindt dat iedere kerkgemeenschap een samenbindende rol kan  vervullen in de eigen buurt. “We moeten laten zien dat de kerk ertoe doet.”

Toen God hem naar het zuiden van het land riep, kon ds. Ron van der Spoel (1968) niet anders dan gehoorzamen. Zegenend, biddend en strijdend aanwezig zijn, dat is zijn rol in de kerk én op straat. “Als de kerk haar deuren opent voor de buurt, komt er nieuwe bloei.”

In de seculiere omgeving waar hij werkte, zag hij mensen met een leeg leven die niets hebben met God. Voor Leo Blees (1975) lag hier een roeping. “Ik wil graag meegeven dat ‘dat met God’ toch wel iets moois is.”

De plek van de kerk in de marge is een blessing in disguise, vindt Harry Tacken (1961). “Het biedt kansen en mogelijkheden die we moeten benutten.” Dat hij in de kerk een taak toevertrouwd heeft gekregen, maakt hem blij.

Alke Liebich (1963) werd dominee vanuit een diepe belangstelling voor de theologie. “Ik heb nooit gedacht: ik doe dit voor een poosje.” De diaconale kant van de kerk vindt ze belangrijk. “Daardoor is de kerk voor de samenleving veel zichtbaarder geworden.”