Verdieping

Ik zie ze voor me. Op de achtergrond de herders met hun schapen. De koningen met hun mooie geschenken. Jozef met zijn staf. En in het centrum Maria en het kind. Haar eerste zoon, Jezus. Een wonderbaarlijke geboorte.

Te midden van vele al dan niet dogmatische ambtsvisies, zou ik willen pleiten voor een liturgische manier van kijken, om samen het heil te beleven. Dan blijkt ambt veel speelser te zijn dan de soms loodzware discussie over de ambtelijkheid van personen. Wie mag wanneer wat wel en vooral, wat niet. In diensten, vergaderingen, pastoraat. Of zullen we samen vieren?

Wie is de ‘echte’ Lutheraan? In veel gemeenten is dit geen denkbeeldig vraagstuk (met dank trouwens aan tv-afleveringen van het voormalige ‘Wie van de Drie?’). Vaak gaat het om liturgische kwesties en ook van bestuur (kerkenraad en ambtsdragerschap), om de zegen, het al dan niet slaan van een kruis, de muziek in de eredienst of de rol van de cantor-organist.

Ds. Andreas Wöhle

President van de evangelisch-lutherse synode

Wat is dat nou eigenlijk, het ‘lutherse’? Ik vermoed dat dit soort vragen niet enkel bij mij als predikant en president van de synode terechtkomen, maar dat deze ook net zo vaak leven bij en gesteld worden aan gemeenteleden die zich bij een lutherse gemeente thuis voelen.

Ds. Andreas Wöhle

President van de evangelisch-lutherse synode

Het is geen gewoonte dat men op vragen die de dominee in de preek stelt, ook werkelijk antwoordt. Het zijn ook nooit échte vragen, lijkt het. Het zijn retorische vragen, in de trant van: 'heeft u dat ook, gemeente ...?' Het is de dominee die de vragen zelf beantwoordt. Want stel je voor dat iemand vanuit de gemeente daarna zou roepen: 'Nee, dat heb ik nooit!' Als een kind iets roept, vinden de groten dat vaak wel leuk. Maar groten? Ik heb ’t één keer meegemaakt. Dat op het amen van m’n preek iemand nog even wilde checken: ‘Heb ik het nou goed begrepen dat …?’ Maar bevrijdend lachen? Ik heb ’t niet kunnen ontlokken…

Toen hij onderweg was en Damascus naderde, werd hij plotseling omstraald door een licht uit de hemel. Hij viel op de grond en hoorde een stem tegen hem zeggen: “Saul, Saul, waarom vervolg je mij?” Hij vroeg: “Wie bent u, Heer?” Het antwoord was: “Ik ben Jezus, degene die jij vervolgt. Maar sta nu op en ga de stad in, en daar zal je gezegd worden wat je moet doen.” (verzen 3-6)