Advent 2024
Een serie van vier beschouwingen geïnspireerd op de theologische visie van Andrew Root waarin actief wachten op God centraal staat.
Advent is de tijd van wachten. Wachten leert bidden. En als je gebed oprecht is, ga je zelf met de intenties aan de slag. En zie je de verhoring aankomen. Laten we die gedachte verder verkennen aan de hand van de priester Zacharias.
Ongelovige gemeente
Het verhaal gaat van een voorganger op het platteland. Het land verdroogde. Er kwam een speciale bidstond. De voorganger ging voor in de gebedsviering. Hij kwam in de kerk, keek rond en zei: ‘Niemand van u heeft een paraplu meegenomen. Als u bij voorbaat uitsluit dat het gebed wordt verhoord, heeft het geen zin een gebed uit te spreken.’ En hij maakte rechtsomkeert.
Zacharias heeft iets van die ongelovige gemeente. Hij was priester. De Bijbel beschrijft hem als hij dienstdoet in de tempel. Hij bad er voor zijn volk. Hij bad of God een verlosser wilde laten opstaan. Hij bad om een kind. Zacharias; zelfs zijn naam is een getuigenis: ‘God gedenkt’ betekent het. En zie, dan is het moment daar. Het gebed wordt verhoord. Maar Zacharias kan het niet geloven.
Zacharias doet denken aan Sara. Zij hoort vanachter een tentdoek dat ze een zoon zal krijgen. Ze is sceptisch en schiet in de lach. Ze kan er niet bij dat de smeekbedes, die ze een leven lang heeft geuit, alsnog worden verwezenlijkt. (Genesis 18:12)
Zacharias doet ook denken aan de discipelen die bij elkaar zijn en bidden om de vrijlating van Petrus. Petrus komt vrij en klopt aan de deur. Het dienstmeisje Rhode hoort het en is zo blij dat ze vergeet de deur te openen. Als ze het tegen de discipelen zegt, antwoorden zij: ‘Je bent niet goed wijs.’ (Handelingen 12:15)
Wachten loont
Jezus zelf wijst erop dat wachten en bidden lonen. Hij noemt het voorbeeld van een vriend die om middernacht aanklopt en vraagt om drie broden, omdat hij onverwacht gasten heeft gekregen. Als zijn kameraad niet uit bed zou komen omwille van de vriendschap, dan toch wel om van het gezanik verlost te zijn. ‘Daarom zeg Ik jullie’, zegt Jezus, ‘vraag en er zal je gegeven worden.’ (Lucas 11:9)
Hoe zal ik weten dat dit waar is?, vraagt Zacharias. Dan krijgt hij de bevestiging. Hij zal zwijgen tot het moment van de geboorte van zijn zoon. Onwillekeurig denk je: als hij positief had gereageerd, wellicht zou hij dan al lofprijzend naar huis zijn gegaan. Voor ons is het verhaal een aanmoediging: zoveel als we geloven, zoveel als we ons inspannen, zoveel hebben we ook.
De zwijgende Zacharias. Dat heeft ook iets liefelijks. Hij krijgt de tijd om aan de verandering te wennen. De tijd mag zwanger geraken. En tot op dat moment valt Zacharias stil. Hij is sprakeloos. Hij krijgt een wachter voor zijn lippen. Hoe heilzaam kan het voor ons zijn in alle geluiden en vergaderingen eens een poosje de mond te houden, stil te worden, ontvankelijk voor een ander, voor de Ander.
