Protestants Perspectief
Reflecties van de scriba van de generale synode bij actualiteiten in kerk & samenleving.
1 juni 2022 - Hoe mooi het ook is om samen volop Pinksteren te vieren, dit feest brengt wel een risico met zich mee. Wie alles bij het oude wil houden, kan het pinksterfeest beter niet vieren.
Samen Pinksteren vieren
Tienduizenden christenen uit verschillende kerken komen deze pinksterdagen weer bijeen om het feest uitbundig te vieren tijdens de pinksterconferentie van OpwekkingVerder lezen
Protestantse Kerk deze zomer: Van Opwekking tot Graceland. Ook in honderden kerken wordt het feest volop gevierd. Pinksteren is immers het feest van de Geest, van geestkracht, bezieling, lofprijzing en vreugde. Even genieten van de pinksterdagen in de kerk, op een festival, in de natuur of gewoon thuis.
Een riskant feest
Hoe mooi het ook is om samen volop Pinksteren te vieren, dit feest brengt wel een risico met zich mee. Pinksteren is namelijk een riskant feest. De Geest van God kan het leven, ook dat van u en mij, danig op z’n kop zetten. Een van de kenmerken van de Geest is dat deze niet alles bij het oude laat maar afbreekt en weer opbouwt. Wie alles bij het oude wil houden, die kan beter niet bidden om de Geest, die kan beter het pinksterfeest niet vieren.
Ze worden andere mensen
Want zie wat er gebeurt tijdens het eerste pinksterfeest. Als tijdens het feest de Geest komt, gebeuren er wonderlijke dingen. Het geluid van een stormwind vult het huis waar de leerlingen van Jezus bij elkaar zijn. Op hun hoofden verschijnen vuurvlammen, en zij beginnen te spreken in vreemde talen. Mensen komen hierop af en begrijpen er niets van. Ze zijn stomverbaasd. Pas als Petrus begint te spreken, dringt het tot hen door waar het om gaat en waar het de Geest om te doen is. De woorden van Petrus, gedreven door de Geest van God, raken de omstanders. Het pinksterfeest gaat de mensen niet in de koude kleren zitten. Zo’n drieduizend mensen komen tot bekering en laten zich dopen. Ze worden andere mensen. Hun ‘oude leven’ gaat ten onder in het water, om op te staan uit het water als nieuwe mensen, als navolgers van Jezus.
‘Hij gaf de geest’
Pinksteren is een riskant feest. De Geest van God breekt en bouwt. Hij breekt het oude leven, gericht op onszelf, af om een nieuw leven, verbonden met Jezus, op te bouwen. Dat dit diep gaat zien we bij Jezus. Zijn leven wordt afgebroken en opgebouwd. Direct nadat Hij aan het kruis ‘het is volbracht’ heeft geroepen, geeft Hij de geest (Joh. 19:30). Jezus geeft Zijn leven terug aan de Vader. Zijn leven is afgebroken. Hij sterft. Niet om gevangen te blijven in de dood, maar om op te staan tot nieuw leven en om met Pinksteren Zijn Geest met ons te delen. De Heilige Geest is de Geest van Jezus. De Geest waar Hij van leefde. De Geest die breekt en bouwt.
Breken en bouwen
Een aangrijpend voorbeeld van dit breken en bouwen van Gods Geest is de roeping van Jeremia, een jongeman uit een familie van priesters. Op een goede dag wordt hij door God geroepen tot profeet. Hoewel hij nog jong is moet hij gaan afbreken en opbouwen. Onrecht en goddeloosheid moet worden afgebroken, zodat nieuw leven tot eer van God geplant kan worden. Machthebbers, mensen die leven als god in Frankrijk, zullen zich verzetten. Maar Jeremia moet doorzetten. Eerst moet er afgebroken worden voor er opnieuw gebouwd kan worden. Breken en bouwen, dat is de grondwet van Gods Koninkrijk. De Geest van dit Koninkrijk breekt en bouwt, ook in onze levens en in dat van de kerk. Pinksteren is het feest van de Geest van Gods Koninkrijk: breken en bouwen.
Als een wind
Het is riskant om het pinksterfeest uitbundig te vieren. Het is namelijk het feest van de Geest die mensen laat ondergaan en opstaan uit het water, doet sterven om op te staan. Wie niet van bekering wil weten, die kan het pinksterfeest beter niet vieren. Immers:
De Geest van God waait als een wind
op vleugels van de vrede,
als adem die ons leven doet,
deelt ons een onrust mede
die soms als storm durft op te staan,
geweld en kwaad durft tegengaan
een koele bries die zuivert.
(Marijke de Bruijne, Lied 691:1)
